Ik praat vaak over mijn vader. Over vroeger, over zijn ziekte en overlijden maar vooral over hoe trots hij altijd op me was.

Ik praat zo vaak over mijn vader omdat ik dan het gevoel heb alsof ik de gedachte aan hem levend houd. Ik ben doodsbang dat ik hem vergeet of niet meer weet hoe hij er uit zag. Door over hem te praten raak in mijn herinneringen niet kwijt.

Ik voel me gewoon heel erg verbonden met mijn vader als ik over hem praat, zijn graf bezoek of foto’s van hem bekijk. Het is natuurlijk ook wel emotioneel en moeilijk maar het geeft me vooral veel rust.

Het moeilijkste vind ik dat mijn zusje op zoek is naar een leuke mbo opleiding en ze het daar nu niet met papa over kan hebben. Of het solliciteren waar ik al een halfjaar mee bezig ben, ik kan niet bij mijn vader klagen over het weinige werkaanbod. Maar ik mis vooral zijn schouder om op uit te huilen, zijn goede advies en zijn gevoel voor humor.