Ik heb me in tijden niet zo rot gevoeld. Toen ik vanmorgen beneden kwam bleek mijn cavia niet meer te leven, op mijn werk ging van alles mis en dwarsfluit spelen lukte ook al voor geen meter.

Ik zit mezelf vreselijk in de weg.. Ik moet presteren, goed zijn in wat ik doe. Fouten mogen niet. Waardoor ik mezelf tot waanzin drijf. Een mens kan niet alles goed doen maar toch moet ik dat van mezelf. En als ik dan één foutje maak dan ga ik aan mezelf twijfelen.

Ook met het verdriet van papa wil ik het ‘goed’ doen. Goed is in dit geval: niet huilen in het openbaar, niet laten merken dat ik me rot voel, mensen laten geloven dat het prima gaat..

Afgelopen zaterdag was bijvoorbeeld heel moeilijk. We gingen het huis van papa leeghalen. Ik moest heel veel spullen wegdoen zoals kleding. Het was echt heel verdrietig maar toch heb ik dat niet laten zien.

Ik zou zo graag eens hardop zeggen “ik voel me rot vandaag”. Maar dan behandelen mensen je (onbewust) anders en dat wil ik niet. Ik wil gewoon dat alles weer word zoals vroeger. IK WIL MIJN VADER TERUG!